Auteur: Mariska Snijdewind

Dit festival valt op “Pek Gwee Cap Go” oftewel de vijftiende dag van de achtste maand van de maankalender, in het midden van de herfst.  Er wordt vaak gezegd dat de maan nooit zo perfect rond en mooi is op deze nacht.  Deze maand was en is nog steeds een favoriete maand voor de Chinezen om te trouwen.

Zoals bij alle andere feesten worden er, voor degenen die de traditionele Chinese rituelen volgen, offergaven van eten, drinken en wierook aan de voorouders gebracht.  Er is ook een speciaal offer van ronde gebakjes geïnspireerd op de weergaloze schoonheid van de volle maan, bekend als “tong cu pia” of “maankoeken”.

De maankoeken in Nederlands-Indië waren groot en hadden een dikke, witte omhulling met een rood motief.  Vroeger waren er slechts twee soorten vulling: een zoete versie van gemalen “kacang ijo” of mungbonen; of een hartige versie van varkensvlees en “tangkwe”, of gekonfijte wintermeloen.  In de loop der tijd zijn de vullingen veranderd in fruit, noten en westerse ingrediënten zoals kaas en chocolade.

Door de invloed van de Chinese hervormingsbeweging, de toegang tot Nederlands onderwijs en de veranderingen in de sociale dynamiek in het begin van de 20e eeuw, is de mentaliteit van veel families sindsdien steeds meer gemoderniseerd.  De waarde van de tradities en rituelen van deze feesten worden daardoor niet meer gezien en verdwijnt de diepere betekenis vaak uit beeld.

Bronnen:
Oei, H.K. (1998). Kind van het Land: Peranakan-Chinezen in drie culturen.  Rotterdam:  Indonet.
Tan, G.L. (1963). The Chinese of Sukabumi: a study of social and cultural accommodation. New York: Monograph Series.
Wibisono, L., Northmore, M., Tjahyadi, R. And Jonathan, M. (eds) (2012). Indonesian Chinese Peranakan: a cultural journey. Jakarta: Indonesian Cross-Cultural Society and Intisari.