Foto met Verhaal

Tweede van links: mgr A.F. Zichem, gewijd tot bisschop van Suriname, naast hem gouverneur van Suriname J.A.E. Ferrier en echtgenote, 1970

Eind februari 1969 verliet ik Indonesië * en vertrok ik alleen naar Suriname om werk en onderdak te vinden. Vijf maanden later volgde mijn gezin: echtgenote Whie Kie Lian Nio en kinderen, August Tan Swan Hock, Agaath Tan Swan Ing en Ancilla Tan Swan An. Het was een gewaagde sprong (in het duister) want ik wist nog niets over Suriname en mijn vrienden en kennissen bespotten mij omdat ik naar een ontwikkelingsland emigreerde. Waarom ging ik niet naar Amerika, Europa of Australië waar alles ‘bling-bling’ was? Na vijf jaar, april 1974, verruilde ik Suriname voor Nederland waar ik en gezin tot nu toe wonen. Deze foto’s laten zien wat mijn gezin in die vijf jaar in Suriname hebben beleefd. Heel wat foto’s heb ik aan dagbladen in Paramaribo geleverd daar mijn vrouw Lian en ik als bijverdienste als freelance persfotograaf werkten. Het was voor mij, als nieuwe immigrant, een hele eer om al deze gebeurtenissen, van het begin tot het eind, van nabij te mogen bijwonen en te fotograferen. Deze privileges zou ik in Indonesië nooit krijgen, zodat ik me hier in Suriname eersterangs burger voelde.

Tijdens een 17 augustus viering in de ambtswoning van consul-generaal Bambang Syoto Sapto Dewo aan de Van Brussellaan, Paramaribo, raakte Whie Kie Lian in gesprek met de minister- president van Suriname, dhr. Arthur Johan May en echtgenote. Met nog een Indonesisch paspoort voelden wij ons verplicht om bij elke viering het consulaat-generaal te helpen en wij waren ook altijd van de partij. Zo kenden wij binnen korte tijd ook veel functionarissen.

Op de foto van links naar rechts: mgr. Zichem, mw. Oey-Han uit Jakarta, mw. Ong uit Malang, tante Mia uit Malang, Jessy Kwee Hwa Nio uit Surabaya, dhr. Nimwegen.

Na de inwijding tot bisschop van Suriname kwam mgr. Zichem mij thuis aan de Kwattaweg 37 A opzoeken. Hier deden ze niet zo stijfjes en officieel als in Indonesië of Nederland. Jessy werd mijn latere echtgenote nadat Kie Lian na vijftig jaar huwelijk aan kanker overleed. Dhr. Nimwegen was een gast uit Nederland en broer van pater Herman van Nimwegen, de inspecteur van het rooms-katholieke onderwijs in Suriname. Zulke momenten zou ik in Indonesië nooit gekend hebben.

Op de foto van links naar rechts: mw. Pasaribu, mw. Natadiningrat, mw. Bambang en staande Whie Kie Lian.

Tijdens het werkbezoek van dhr. Taswin Natadiningrat, ambassadeur van Indonesië in Nederland, naar Suriname was zijn echtgenote ook actief met andere zaken, zoals wat de dames hier in Suriname deden, o.a. het bezoeken van een weeshuis, een revalidatiecentrum etc. De belangrijkste activiteit was het helpen van de Javaanse gemeenschap, die wat achter raakte in vergelijking met de andere groeperingen zoals de Indiërs, die hier de Hindoestanen werden genoemd, en de Creolen.

Tan Hoo Lam, Augustus 2015

* Tan Hoo Lam besloot naar Suriname te emigreren vanwege de onzekere politieke situatie in Indonesië, redactie.
Hij is overleden in November 2015