In de straat waar ik in Surabaya woonde, leefden er mensen van verschillende culturen. Ik herinner me nog enkele namen van kinderen uit de buurt: Ita Sutomo, Tan Ay Ling, Rini Maryani, Kiki Darsono, Annie en Jaatje bin Haider, Nanik en nog velen meer. We speelden naar hartelust met elkaar en er ging geen dag voorbij zonder samen te zijn. Geen van ons nam notie van ras- en cultuurverschillen. Dat waren absoluut geen issues. We genoten van elkaar als speelkameraden. Begrippen als cultuur en ras brachten alleen iets verrijkends met zich mee. Toen in 1964 er bij ons in de straat een cursus Javaanse dansen werd georganiseerd, gaven Jaatje, Rini, Nanik en ik ons op; benieuwd en leergierig als we waren. We leerden de Srimpi en de Bondan dansen. We deden heel serieus ons best, want voor de beste leerlingen wachtte een optreden.

Uiteindelijk mochten Nanik en ik de Srimpi opvoeren (zie foto), Rini met Jaatje de Bondan. Wat was ik trots! Helaas bedierf de politiek alles. Ras werd wel een issue! In mijn herinnering begon deze in de loop van 1965 sterke vormen aan te nemen. Met het besef van een kind van acht jaar, vond ik alles erg verwarrend. Zeker toen in 1967 ons gezin besloot naar Nederland te verhuizen.

In Nederland nam de verwarring enigszins toe als ik me aan de Nederlandse cultuur moest aanpassen. Nog geen vier maanden na aankomst haalden mijn nieuwe vriendinnen me over met Carnaval mee te doen. ‘Trek een boerenkiel aan en doe lekker gek!’ was hun motto. Het was gek genoeg dat een Chinees meisje uit Indonesie een boerenkiel aan had, maar ik had zin om er nog een schepje bovenop te doen.

En dit was het resultaat ! (zie foto) Noem je dit acculturatie of culturele verwarring?

Maya Liem, Mei 2013