Auteur: Mariska Snijdewind

Batavia, 1867. KITLV 87452 Zie volledige afbeelding onderaan

In 1854 was de bevolking van Nederlands-Indië wettelijk verdeeld in Europeanen en niet-Europeanen (Inlanders). Wettelijke regelingen betreffende hun kleding werden ingesteld. Westerse kleding mocht – tot begin 20^ste eeuw – alleen door Europeanen worden gedragen. De lokale bevolking moest zich kleden volgens hun etnische afkomst en cultuur.

In de 19^de eeuw droegen Chinese vrouwen de ‘baju kurung’, een knielange tuniek met lange mouwen en een ronde halslijn. Daaronder werd een katoenen batik sarong gedragen of een gingham (gestreepte of geruite katoen) sarong. Een andere versie was de ‘baju panjang’. Deze had een V-hals en een opening aan de voorzijde die gesloten werd met blouse-spelden in plaats van met knopen.

Beide kledingvormen waren ‘geleend’ van de lokale cultuur. De kleding werd op de traditionele manier gemaakt; zowel de voor- als de achterzijde was gemaakt van één lap stof. Sommige onderzoekers menen dat zowel de ‘baju kurung’ als de ‘baju panjang’ afgeleid waren van de Indiase ‘kurta’ en de Arabische ‘habaya’.

Christopher Ng

Oktober 2020

Dit artikel is onderdeel van een 10-delige series. Elke eerste dag van de maand zal er een nieuw artikel worden gepubliceerd, vanaf oktober 2020 tot juli 2021. De bibliografie van de volledige serie kan hier worden gevonden.